Laatst heb ik het nieuwe spel Het Stenen Tijdperk geleerd, en dat spel vond ik zeer de moeite waard om een kleinigheid over te schrijven. Ik ga niet gedetailleerd omschrijven hoe het spel in elkaar zit, want daar is het te ingewikkeld voor. Zelf spelen werkt beter, maar toch hoop ik met het volgende stukje het spelverloop duidelijk weer te geven.
Kort gezegd moet je jouw stamleden op diverse plaatsen op het bord zetten. Dit kun je doen om je stam te versterken, of om zo voedsel, grondstoffen, ontwikkelingskaarten en hutten te bemachtigen. Voedsel en grondstoffen haal je binnen door met dobbelstenen te gooien, en voor de kaarten en hutten – die de punten opleveren – betaal je met die grondstoffen.
Behalve dat het spel erg verslavend is, is het ook iets unieks. Niet omdat het een compleet nieuw concept is, want ik heb bijna alles al eens in andere spellen gezien. Nee, het gaat hier om de smakelijke mix van spelelementen die het spel aantrekkelijk maken. Ook is het spel erg kleurrijk, maar niet storend druk.
Het is ook niets nieuws dat iedereen om de beurt speelt, maar is het wel vernieuwend dat er meerdere rondes gespeeld worden, waarin spelers om de beurt hun handelingen verrichten. Subrondes, zal ik maar zeggen.
Zoveel mogelijk punten moeten verzamelen en daarvoor vooruit moeten denken, kennen we ook al. Maar dit spel brengt dit idee nog een stap verder, want bij letterlijk alles wat je tijdens je beurt doet, moet je rekenen en meerdere stappen vooruit plannen. Want die punten verzamelen kan op meerdere manieren, maar de ene methode is ingewikkelder dan de andere. Daarbij heb je veel ervaring nodig om een strategie te vinden die het meeste punten oplevert.
Dit spel is niet zo revolutionair vernieuwend als bijvoorbeeld Dominion, maar voor iedereen die een leuke uitdaging zoekt én leuke variatie wil is dit zeker aan te raden. Het is bedoeld voor twee tot vier spelers, maar is het leukst met drie of vier personen. Ik denk echter wel dat het spel het leukst is voor ervaren bordspelers, want voor onervaren spelers is het waarschijnlijk te ingewikkeld. Niet geschikt voor de meeste kinderen en vijfenvijftigplussers dus.
Het moet ergens in 1986 geweest zijn, toen ik een artikel in de krant las waarin drie jongens medespelers zochten voor het spel Diplomacy. In het maandblad Kijk van oktober 1980 had ik er al eens over gelezen. Daarin werd Diplomacy beschreven als een spel, waar spelers tot het uiterste gaan om te winnen. Onfrisse praktijken als chantage en omkoping worden daarbij niet geschuwd. Door dit rare artikel is Diplomacy niet alleen in Nederland geïntroduceerd. Het heeft ook een flinke impuls gegegeven aan de wargame hobby in de Lage Landen. Wel is er altijd dat pokersfeertje om het spel heen blijven hangen. Ik vind de hele mythevorming maar merkwaardig, maar goed … het leek me wel een prima spel, dat mij wel aantrok en dus heb ik die jongens maar gebeld. Lees verder “Diplomacy”
