Na een aantal jaar met het vliegtuig, ging ik deze keer met de auto en boot naar de UK Games Expo. Deze grootste spellenbeurs van het Verenigd Koninkrijk vond dit jaar plaats van 2 tot en met 4 juni in het National Exhibition Centre in Birmingham.
Donderdag
Donderdag zo vroeg in de ochtend dat het voor mij nog avond was ging al de wekker. De autoreis is lang, en voert langs rampensteden Antwerpen en London. Voldoende tijd inruimen is dus het devies.
Antwerpen viel gelukkig redelijk goed mee, en via een sightseeing stop in Duinkerke (die twee havens liggen echt veel te dicht bij elkaar!) kwamen we ruim op tijd aan in Calais voor de boot. Daar werd tijdens het tweede ontbijt (Irish Ferries vond het nog te vroeg voor lunch en serveerde Full Irish Breakfast) ook al het eerste spel van de reis gespeeld: Keer op Keer.
Na iets meer dan een uur moesten we alweer terug richting auto om ons klaar te maken om weer aan land te gaan. Verder verliep de reis vrij soepel, en rond vier uur kwamen we aan bij het hotel. Daar alvast ingecheckt en spullen op de kamer gelegd, en toen was het tijd om richting NEC te gaan. Daar stonden drie dingen op de agenda: alvast kaartjes ophalen bij de kassa nu het nog rustig is, Pieter en ik waren uitgenodigd voor de persvoorstelling, en terwijl wij daar bezig waren zou de rest alvast wat spellen inleveren voor de tweedehands verkoop.
De persvoorstelling begon met een centraal moment om de UK Games Expo Awards uit te reiken. De jurywinnaars waren al eerder bekend gemaakt, maar de winnaars in de vijftien categorieën kregen hier hun trofee en fotomoment. Tijdens de beurs kon het publiek nog stemmen op de genomineerden in elke categorie, en op de zondag werden ook de publiekswinnaars bekend gemaakt.
- Best Board Game (European Style): Earth van Inside Up Games
- Best Board Game (Strategic): New Eden van Schmidt Spiele
- Best Family Game: Next Station London van Blue Orange Games
Wij hebben er nog geen van kunnen spelen, dus dit zijn zeker spellen die we op Spiel in de gaten gaan houden!
Na de korte ceremonie werden we losgelaten in de hal, waar net als vorig jaar lange rijen tafels stonden uitgestald waar uitgevers hun spellen presenteren. Ruimte om te spelen is er niet, maar het is altijd een goed moment om alvast wat foto’s te maken, uitgevers te spreken, en te kijken wat er allemaal op de beurs te spelen zal zijn.
Na ons rondje langs de tafels en het inleveren van een twintigtal spellen bij de tweedehands hadden we honger gekregen. Gelukkig zit er vlak bij het beursgebouw een winkelcentrum met een flink aantal restaurants, dus dat kwam goed uit. Na even wachten op een plekje streken we neer bij een burgertent, waar we al meteen geconfronteerd werden met het terugkerende thema van deze trip: de uienringen en milkshakes waren op. Of het door de (economische) malaise van dit moment komt, of dat het bij onze Westerburen gewoon normaler is dat dingen op zijn weet ik niet, maar in elk restaurant waar we kwamen was er wel iets op. We hebben zelfs een supermarkt(je) gevonden waar niet alleen de koopwaar op was, maar zelfs de rekken waar die koopwaar normaal in uitgestald wordt waren op!
Het toetje van de avond hebben wij bij de McDonalds naast het hotel gehaald, maar helaas voor Wilfred waren ook daar de milkshakes op.
Vrijdag
De vrijdag begon met een goed Engels ontbijt in het hotel, met wat bruin water wat voor koffie door moest gaan. Ik kwam als laatste beneden bij het ontbijt en werd al meteen gewaarschuwd dat ik niet op de knop “koffie” moest drukken, maar beter meteen espresso kon proberen. Zelfs die vond ik nog vrij slap, wat mij vol verbazing deed afvragen hoe ‘niet-koffie’ de gewone koffie dan was. Gelukkig had het hotel grote bekers waar precies drie espresso’s in konden.
Op de beurs was het eerste agendapunt de shop, want er moest natuurlijk nog even de nodige UKGE merchandise gekocht worden. Na wat slingeren door de verschillende hallen was Nine Worlds van Medusa Games het eerste spel wat we op de beurs speelden. Hij is al wat ouder, maar wij hadden hem allemaal nog niet gedaan en het thema spreekt mij persoonlijk altijd wel aan. Verscholen onder de dikke laag Noorse mythologie ligt een meerderheden spel waarin spelers proberen hun invloed over de negen werelden uit te breiden. Niet te ingewikkeld, maar de uitleg tijdens het spelen hielp voor ons niet mee. Ik heb liever op voorhand alle regels zodat ik met een volledig overzicht het spel in kan. Later bleek dit echter geen kritiekpunt op de demoër te zijn…
Fun fact: designer Richard Denning is ook een van de directeuren van UKGE!
Hierna speelden we een intro scenario van de Detective Academy, een ‘escape room meets krimi’. Er was iemand onder verdachte omstandigheden overleden, en als kersverse rekruten aan de Detective Academy moesten wij de moord oplossen. Meestal zeggen dit soort spellen dat je juist geen hulpmiddelen nodig hebt (behalve pen en papier), maar hier werd expliciet gezegd dat gebruik van mobiele telefoons toegestaan en nodig is. Het oefen scenario zat leuk in elkaar, maar was helaas net wat te sober om echt een goed beeld van het volledige spel te geven.
Onze demoër van Fun Factsop de stand van Asmodee beleefde een aha-erlebnis: hij herkende ons van vorig jaar, toen hij aan drie van ons Res Arcana uitgelegd had. Wij moesten even denken, maar hij had gelijk, het was dezelfde demoër. En dat was een prettige vaststelling, want dat was toen een van de betere demoërs van dat jaar!
En ook Fun Facts was prima uitgelegd. Een speler leest een kaart voor waar een vraag op staat, bijvoorbeeld ‘hoe chagrijnig wordt je met te weinig slaap”. Vervolgens schrijft iedereen voor zichzelf zijn antwoord (meestal een percentage) op een tegel en probeer je als groep alle tegels van klein naar groot te rangschikken. Vooral leuk met een groep die je erg goed kent!
Onze omwentelingen door de hallen brachten ons daarna terug op de stand van Medusa Games, dit keer bij Tinker Tailor, gebaseerd op een kinderrijmpje (denk aan iene miene mutte):
Tinker, Tailor,
Soldier, Sailor,
Rich Man, Poor Man,
Beggar Man, Thief
Zoals bij Machiavelli kiest iedereen uit een set kaarten een geheime rol, waarbij het rijmpje (in uitgebreide vorm) dient om de volgorde van rollen op te noemen. Elke rol heeft een eigenschap, meestal om geld op goederen uit de voorraad te nemen. Geld wordt gebruikt om goederen te kopen, goederen leveren per soort punten op.
Grappig tussendoortje, maar ook hier hielp de uitleg niet mee. Ook hier kregen we in eerste instantie tijdens het spelen steeds extra regels, wat bij ons deed vermoeden dat dit de richtlijn van de stand was. Nadat we vrij brutaal vroegen om alle regels, kregen we wel wat extra uitleg, maar nog steeds niet alles en bovendien bleken daar ook nog fouten in te zitten. Jammer dat goede speluitleg geven blijkbaar toch een vak apart blijft.
Betere uitleg kregen we op de stand van Gibsons voor Kingmaker. Uitlegger was Alan Paull, wat ons verrast naar de man deed staren… wij kennen hem en zijn vrouw namelijk als de mensen achter een andere uitgever: het sympathieke Surprised Stare Games, die aan de andere kant van het muurtje op dezelfde stand stonden.
Kingmaker is een heruitgave van het Avalon Hill spel uit 1974, en onze Alan heeft meegewerkt aan de ontwikkeling van de nieuwe editie. Het spel is een stategische wargame vol diplomatie en politiek gekonkel, waarin spelers als edelen proberen de door hun gesteunde troonopvolger tijdens de War of the Roses op de Engelse troon te krijgen. Niet echt ons type spel, maar binnen zijn genre een topper. Ook goed voor het leren van de Engelse shires, dutchies, en middeleeuwse machtsverhoudingen.
Terwijl we aan het spelen waren, was het was het onze beurt een aha-erlebnis te hebben: een Duitse toeschouwer werd herkent als degene die in Spielewahnsinn Herne met een aantal van ons om de speeltafel gezeten had.
We waren eigenlijk al een beetje op weg richting uitgang, toen we bij Coiledspring Games Pyramido zagen liggen. Coiledspring Games heeft als Engelse distributeur van verschillende uitgevers een gevarieerd aanbod op de stand, waaronder dus ook Pyramido van Synapses Games.
Met Kingdomino-achtige tegels ga je een piramide bouwen, waarbij de onderste laag 5×4 is, de volgende 4×3, dan 3×2, en als laatste nog een enkele tegel van 2×1. Elke tegel bestaat uit twee kleuren, met symbolen die punten opleveren. Per kleur mag je echter maar een gebied tellen. De truc in dit spel is dat de buitenste rand van je piramide steeds blijft liggen, en dus in volgende lagen nog een keer gebruikt kan worden om te scoren.
Achteraf lijken we wat dingen fout gedaan te hebben, maar toch een van de toppers van de beurs voor mij!
Ondertussen was de beurs toch echt ten einde gekomen (tijdens onze puntentelling werd omgeroepen dat de hallen gingen sluiten), dus vertrokken wij weer richting hotel. Naast het hotel zit een restaurant waar we voor die avond een reservering hadden staan. De mixed grill die de helft van ons had uitgezocht was op, maar de steak, en de gigantische stukken chocoladetaart en cheesecake waren ook erg lekker.
Terug in het hotel was er nog tijd over voor een spelletje Keer op Keer 2, waarin een extra dobbelsteen zorgt voor wat extra acties. Tegen een prijs natuurlijk, je moet eerst het recht vrijspelen om die dobbelsteen te mogen gebruiken.
Eigenlijk was het toen al tijd om naar bed te gaan, maar we hadden van de beurs een gratis spelletje The Game of Saying Huh meegenomen. Die moest dus toch nog even gespeeld worden. Helaas.
The Game of Saying Huh is een spel van intonatie. Een speler krijgt een kaart met een korte zin of woord (bijvoorbeeld huh), en een lijst met verschillende intonaties (kwaad, angstig, flirtend…). Je trekt een kaartje met een getal corresponderend met bijvoorbeeld flirtend, en probeert zo flirtend mogelijk huh te zeggen. De rest moet vervolgens uit de lijst kiezen welke intonatie het was.
Tja. Hierna was het zeker tijd om naar bed te gaan!
Zaterdag
Beursdag nummer twee begon met de Nederlandstalige uitleg van Cosmoctopus op de stand van Lucky Duck Games. Als volgeling van de Grote Kosmische Octopus strijdt je tegen heidens gepeupel (je medespelers) om te zorgen dat de Grote Octopusgod jou erkent in plaats van die nep volgelingen. Wij speelden een verkorte versie van deze grappige engine builder, maar konden toch een goede indruk van het spel krijgen.
In je beurt loop je met de Octopusgod over een centraal bord om een actie te doen, en daarnaast mag je kaarten kopen die je extra inkomsten, acties, of mogelijkheden geven. Doel is om als eerste acht tentakels te verzamelen en de Grote Octopus op te roepen.
Leuk spel met een fantastisch vormgegeven thema!
Ondertussen was de zaterdag beduidend drukker geworden dan vrijdag, waardoor de dag een hoog gehalte party games zou krijgen. Eerste party game van de dag: Wavelength. Je probeert met jouw team beter op dezelfde golflengte te zitten als het andere team. Hoe doe je dat? Een speler in het team krijgt een kaart met daarop twee uitersten, bijvoorbeeld heet en koud. Op het wiel in het mechanisme in de doos wordt willekeurig een ‘stand’ geselecteerd, bijvoorbeeld 75% naar koud. Vervolgens probeer je jouw teamgenoten een hint te geven waardoor zij de juiste ‘hoeveelheid’ koud/heet kunnen aanwijzen, in dit geval bijvoorbeeld salade.
Lukt het je teamgenoten om in de buurt te komen, krijg je daar als team punten voor, terwijl het andere team punten kan verdienen door te gokken of het kouder of heter had moeten zijn.
Ook dit is zo een spel wat vooral leuk is met een groep die je goed kent.
Een paar tafels verderop lag een spel over de meest Engelse bezigheid. Nee niet in de wachtrij staan. Nee ook niet theedrinken. Nee, wedden! Waarop? Op alles: voetbaluitslagen, wie de nieuwe burgemeester zal worden, hoe lang Charles koning zal blijven, en in het geval van Ready Set Bet paardenrennen.
Negen paarden strijden om de overwinning in de paardenrace, en dat is de uitgelegen kans om stinkend rijk te worden. Er wordt steeds met twee dobbelstenen gegooid, waarna het paard van het gedobbelde getal vooruit gaat. Naarmate de race vordert krijg je dus steeds meer beeld bij welk paard wel eens zou kunnen gaan winnen, en probeer je jouw chips zo goed mogelijk in te zetten. Maar dit doet iedereen tegelijk, dus je wil ook niet te lang wachten. Zodra een paard gewonnen heeft is de race afgelopen en wordt er uitbetaald.
Na elke ronde krijg je een VIP kaart waardoor iedereen net wat andere eigenschappen zal hebben. Leuk spel voor grote groepen (tot negen spelers!), hoewel hij het beste is als je een niet-speler de dobbelstenen kan laten gooien en tot race commentator kan bombarderen.
Jerry en ik kwamen na Ready Set Bet tot de conclusie dat we eigenlijk de beurs zouden moeten verlaten om naar het casino te gaan… Maar we waren in Birmingham voor spellen, dus we zijn toch maar gebleven. En dat was maar goed ook, want ook Codes Naturalis bij Bombyx was zeker de moeite waard.
Iedereen begint met een kaart op tafel met in de hoeken ‘grondstof’ symbolen, en twee handkaarten. Elke beurt kies je een handkaart om aan het geheel aan te leggen, waarbij je steeds een hoek van de te spelen kaart over een vrije hoek van een al gespeelde kaart moet leggen. Op de hoek die je afdekt kunnen echter symbolen staan die grondstoffen opleveren om je hand aan te vullen met betere kaarten, of zelfs symbolen die punten opleveren. Goed opletten dus welke kaart je waar neerlegt.
Meer natuur volgde in Rauha van GRRRE Games waar je als shaman leven probeert terug te brengen op dorre planeten.
Via een drafting systeem kies je kaarten die je vervolgens op je eigen grid legt. Elke ronde wordt een andere rij of kolom geactiveerd, dus plaatsing en timing zijn belangrijk. We hebben deze maar kort gespeeld omdat we door moesten naar een prijsuitreiking van £1000 (die we helaas niet wonnen), maar het is een leuk en niet te moeilijk spel.
Via de al eerder genoemde prijsuitreiking kwamen we weer terug op de stand van Bombyx uit, deze keer voor Look at the Stars. Zoals elke antieke beschaving kijk je naar de sterren en zoek je naar sterrenbeelden. Er wordt steeds een kaart opengedraaid, waarna alle spelers die vorm ergens op hun bordje aan de sterrenhemel intekenen. Je probeert hiermee vormen (sterrenbeelden) van verschillende lengtes te maken om de meeste punten te scoren.
Ons exemplaar had last van het grootste nadeel van dit soort spellen op beurzen: de stiften waren overleden. En omdat het witte stiften zijn in plaats van de standaard zwarte, is vervangen niet zo eenvoudig. Groot voordeel van het spel is dat iedereen tegelijk speelt, en je dus tot acht spelers kunt spelen zonder dat het spel onnodig traag wordt.
Van de vaagheid van naar de sterren turen naar de vaagheid van onszelf in Ensemble. In dit coöperatieve zoekplaatje stemt iedereen voor zichzelf welke van de openliggende kaarten hij het best vind passen bij de ‘doel’ kaart. Pas als de stemming unaniem is mag je door naar het volgende level, wat simpelweg bestaat uit een extra keuze kaart. Doel is om level 9 te halen. Probleem is dat de kaarten slechts een klein beetje minder vaag zijn dan de standaard Dixit of Mysterium kaarten, waardoor niets zo simpel is als het lijkt. Geloof me, zelfs de meest logische connecties zullen je medespelers ontgaan! Wij hebben dan ook jammerlijk gefaald zo rond level 5.
Genoeg vaagheid, tijd voor wat heftigers. Heftiger was het zeker, maar ook Arborea had, zeker qua thema, flink wat vaagheid. Als beschermgeest van Arborea probeer je het land te herbegroeien en de dieren terug te lokken. Dit wordt echter verpakt onder een heerlijke laag diepgaande worker placement, waarbij je ook nog eens ver vooruit moet plannen omdat je soms pas rondes later de actie van je worker uit kan voeren. Flink wat diepgang en strategie, zit erg goed in elkaar. Kan met Pyramido en Cosmoctopus wedijveren voor de titel toppunt van de beurs voor mij.
Omdat mensen even wilden winkelen in de winkel tegenover Coiledspring Games, hebben we de laatste paar spelletjes van de dag daar gespeeld. Eerste van de serie was het super abstracte Orbito. Spelregels zijn supersimpel: als je aan de beurt bent mag je eerst een van de knikkers van de tegenstander verplaatsen, daarna plaats je een van jouw eigen knikkers op het grid van 4×4. De grote truc van het spel zit in de laatste stap: aan het eind van je beurt druk je het ‘bord’ naar beneden, waardoor alle knikkers een positie tegen de klok in bewegen.
Takamachi lag zelfs al met doosje op dezelfde tafel, dus dat werd uiteraard de volgende. Iedere speler krijgt een aantal dobbelstenen (afhankelijk van aantal spelers, totaal twaalf dobbelstenen) met daarop combinaties vormen en kleuren. Iedereen gooit tegelijkertijd zijn dobbelstenen, en probeert daarna zo snel mogelijk hetgeen te roepen wat het vaakst voorkomt, bijvoorbeeld geel. Is het goed, mag je een dobbelsteen inleveren, waarbij degene die als eerste geen dobbelstenen meer over heeft de winnaar is.
Helaas zijn snelheidsspellen op dit tijdstip van een beursdag echt geen goed idee…
… wat dan exact de reden is dat ook het volgende spel een snelheidsspel was. Tja. Ik benoemde eerder al de waanzin van de spelers.
Hands Up! is een combinatie van Halli Galli en Set, hoewel dat laatste Jerry verschrikkelijk op het verkeerde been zette. Iedereen draait tegelijk een kaart om met daarop een, twee, of drie dezelfde symbolen. Je probeert als eerste een set te maken met diamanten, vingerafdrukken, en dieven. Die set moet echter ook een combinatie van een symbool, twee symbolen, en drie symbolen zijn.
Na deze reeks zeer diepgaande spellen was de beursdag stilaan ten einde gekomen. Op de planning stond om naar ons aller favoriete toetjesrestaurant te gaan, dus er moest vooraf niet al te heftig getafeld worden. Gelukkig zit vlakbij een lokale Indiër die een erg goede curry serveerde.
Pirlo’s zorgde voor een uitdaging om te bestellen (onze Nederlandse telefoons konden het online menu niet openen en een papieren menu was er niet meer), maar toen de toetjes eenmaal kwamen waren ze weer ouderwets lekker (en decadent). En goed nieuws voor Wilfred en Simon: de milkshakes waren hier niet op. Een aanrader voor iedereen die ooit in de buurt van Birmingham komt!
Zondag
De kortste beursdag, aangezien de organisatie om 16u de hallen sluit om af te breken. Maar daardoor is het ook de rustigste dag, wat erg welkom was na de drukke zaterdag.
Wij begonnen met een King of Tokyo toernooi, een van de vele evenementen die elk jaar op en om de beurs georganiseerd worden. Elke ronde zouden de winnaars van elke tafel doorgaan naar een volgende ronde, waarna er uiteindelijk een finale overbleef. Hoofdprijs was een exemplaar King of Monster Island, maar elke ronde werden er ook goodies uitgedeeld.
Na het meest passieve potje King of Tokyo wat ik ooit gespeeld heb (het is geen puntenspelletje!), was ik door naar de volgende ronde. Jerry redde het ook nog tot ronde twee, maar daar vielen we helaas allebei ten prooi aan onze agressieve medespelers.
Bepakt met goodies, en na afgesproken te hebben dat we de Iello meneer op het Spellenspektakel zouden treffen, trokken we weer met goede moed de hallen in.
Eerste beursspel van de dag was Scout bij Oink Games. In dit kaartspel met flinterdun thema probeer je tegen elkaar op te bieden met sets kaarten die je uit je hand speelt. Vervelende is echter dat je je hand niet zomaar mag sorteren, dus het slim wegspelen van kaarten is vereist.
Omdat we op vrijdag meegedaan hadden bij de prijsvraag van Kosmos, moesten we nog even informeren wanneer de prijsuitreiking zou zijn. Dat was op vrijdag namelijk nog niet helemaal duidelijk. Bij de stand werd ons echter verteld dat de uitreiking niet op de beurs zou zijn, maar waarschijnlijk de volgende dag op kantoor.
Maar gelukkig had Kosmos wel lege speeltafels, dus we zijn maar gaan zitten voor een spelletje My Gold Mine. Dit is een ‘push your luck’ kaartspel waarin je als dwerg zoveel mogelijk goud probeert te verzamelen in de mijn. Blijf je echter te lang in de gangen hangen, dan loop je risico door de draak opgegeten te worden en geen punten te scoren die ronde.
De stoelen bij Kosmos zaten goed, dus we zijn meteen maar doorgegaan met Allie Gator. Je speelt steeds een kaart op een van de twee stapels, maar die moet tussen de laatst gespeelde waarde en het ‘doel’ liggen, waardoor de mogelijkheden steeds kleiner worden. Kun je niet spelen, dan pak je een stapel en leg je een nieuw ‘doel’ neer. Uiteraard zijn er ook speciale kaarten die rommelen met de speelvolgorde, of speciale acties opleveren.
Laatste spel van de beurs dit jaar was Allegra bij de uitgever met de altijd weer fantastische naam Drei Hasen in der Abendsonne. Iedere speler krijgt een grid van twaalf dichte kaarten waarvan er willekeurig twee opengedraaid worden. Je speelt echter met een grid van vijftien kaarten, want je gebruikt ook de meest rechtse kolom van je linkerbuurman. Een ingewikkelde, maar oh zo leuke twist!
Hierna was het tijd om het restant van de tweedehands verkoop op te halen en het geld te innen van de verkochte spellen. Bovendien werden op dit moment ook de publieksprijzen van de UK Games Expo Awards uitgereikt:
- Best Board Game (European Style): (European Style): Earth van Inside Up Games
- Best Board Game (Strategic): Frostpunk The Board Game van Glass Cannon Unplugged
- Best Family Game: Next Station London van Around the Stump Games
Om de tijd tussen de beurs en het eten te doden hadden we een escape room geboekt in Coventry. Op weg daarnaartoe zagen we al dat er wegen afgezet waren, maar het was nog niet helemaal duidelijk waarom. Pas toen we ter plaatse kwamen, kwamen we erachter dat het was voor een plaatselijke classics rally in het kader van MotoFest Coventry. Voor mij als autosportliefhebber een leuke bonus!
De escape room zelf had als thema een casino heist. Het ging er dan ook niet alleen maar om dat we zouden ontsnappen, maar extra doelstelling was ook om zoveel mogelijk geld te roven. Met nog een minuut of zeven te gaan was er nog een puzzel over voor een volledige buit, maar daar kwamen we niet goed uit. We hebben het nog een tijdje geprobeerd, maar uiteindelijk toch maar vast naar buiten gegaan. Eindscore: een slordige £440.000. Ik klaag niet.
Die avond op aanraden van escape room spelleider Lee bij een lokale Italiaan gaan eten. Pizza was erg lekker, maar die rare Engelsen moeten toch echt eens stoppen met die zoute karamel onzin! Ze deden die troep daar bijna op elk toetje. Gelukkig was de tiramisu veilig voor dit soort waanzin.
Terug in het hotel was het mijn hoofdmissie om een stream van de IndyCar race in Detroit aan te zetten. Maar toen dat eenmaal gelukt was, kon ik best aansluiten bij het spelletje Keer op Keer wat de rest nog wilde doen.
Maandag
Maandagochtend ging de wekker al vroeg, zodat we meteen bij de opening van het ontbijt konden eten. De weg terug naar huis was immers lang. Het Engelse deel van de reis ging, op wat file rondom London na, best voortvarend, waardoor we ruim om tijd bij de boot waren.
Tijdens de overtocht geluncht met een erg goede hamburger, en daarna nog een spelletje Aurum gespeeld. Dit is een slagenspel waarin je in teams minstens evenveel slagen probeert te halen als dat je aan het begin van de ronde ‘gegokt’ hebt. De truc is dat de hoogste kaart weliswaar de slag wint, maar de laagste kaart krijgt een kaart van de troefkleur (het goud uit de titel). Uiteindelijk is de puntentelling een combinatie van het aantal behaalde slagen en de behaalde troefkaarten.
Helaas verliep het Belgische deel van de reis minder voorspoedig. Vooral rond Antwerpen liepen we heel veel vertraging op. Uiteindelijk waren we rond kwart voor acht in Eersel, waar we bij de lokale shoarmatent lekker gegeten hebben. En vanuit daar is het dan gelukkig niet veer meer naar Veldhoven.
Al met al weer genoten van een erg leuk en gezellig weekend en beurs. De datum voor volgend jaar staat alweer genoteerd in de agenda: 31 mei tot en met 2 juni 2024. Hoewel ik dan waarschijnlijk weer ‘gewoon’ het vliegtuig pak.
Heb je interesse om mee te gaan? Spreek mij gerust aan!
Meer info:
Website UK Games Expo
Verslag van Pieter